's Avonds als ik slapen ga Volgen mij veertien engeltjes na. Twee aan mijn hoofdeind, twee aan mijn voeteneind, twee aan mijn linkerzij, twee aan mijn rechterzij, twee die mij dekken, twee die mij wekken, twee die mij wijzen, Naar 's hemels paradijzen.
De regen slaat in mijn gezicht. Het is grauw en nat en koud en BRRRRRR. Gisteren scheen de zon... Een beetje grumpie staar ik naar buiten.
De takken zitten vol knoppen. Iets verderop bloeit een boeketje narcissen.
Tsja - zonder regen is 't wel droog, maar zie je nooit een regenboog...
Documentatiecentrum. Kaartenbak. Stencils. Vulpen. Kopieermachine. Prittstift. Woorden en geuren uit vervlogen tijden.
Oma vertelt: een kwart eeuw geleden schreef ik een werkstuk over de Verenigde Oost-Indische Compagnie en J.P. Coen. Tot op de dag van vandaag had ik geen idee dat hij de grondlegger van de corporate governance is geweest.
10 nationaliteiten. 10 verschillende nationaliteiten. Ik kom er maar niet over uitgestuiterd dat mijn collega's 10 verschillende nationaliteiten hebben. Ik vind dat zo enorm inspirerend, leuk en boeiend dat superlatieven gewoon tekort schieten. Het is alweer 3 weken geleden dat ik dit ontdekte, maar ik ben er nog bovensteonder van.
Onze wereld is als een sneeuwbol. Ooit meegenomen als herinnering aan een onvergetelijke vakantie in één of ander ski-oord stond hij te verstoffen op een boekenplank. Totdat hij vanmiddag totaal onverwacht werd opgepakt en flink door elkaar werd geschud. Een handje vol verdwaalde sneeuwvlokjes dwarrelde naar beneden in de lentezon.
Ik ben een mensenmens, maar o wat ben ik alle getetter soms spuugzat! Tijdens het hardlopen hoor ik het ritme van mijn
ademhaling, mijn voeten op het asfalt, het rinkelen van de sleutel die ik in
mijn veters heb geknoopt en mijn eigen gedachten. Ik ben lekker alleen met mijzelf.
Ik zag ze vallen - één voor één. Kwartjes. Glazige blikken maakten plaats voor heldere, twinkelende ogen. De stralende ogen van studenten die door het inpassen van het ontbrekende stukje opeens het complete plaatje voor zich zagen. Het succes werd gedeeld en gevierd. Ik zag ze groeien - wel een paar centimeter.
Het beste advies dat ik ooit kreeg?
Dat heb ik persoonlijk uitvoerig getest en goedgekeurd.
Het is ongetwijfeld het beste advies dat je ooit zult krijgen: Nooit met lege handen lopen.
Daarmee overleef je tweelingen, verhuizingen en andere uitdagingen.
En je hebt geluk: het eerste het beste advies is gratis.